Wymeldowanie dziecka z mieszkania

• 2023-11-24
• Autor: Marta Wawrzyniak

Dzieci urodzone na terytorium Polski zostają zameldowane w miejscu pobytu stałego lub czasowego rodziców z dniem sporządzenia aktu urodzenia. Zameldowanie dokonywane jest z urzędu (a więc bez konieczności składania jakiegokolwiek wniosku) przez kierownika urzędu stanu cywilnego, który sporządza akt urodzenia dziecka. Procedura wymeldowania jest natomiast zagadnieniem bardziej złożonym.

Wymeldowanie dorosłego syna / córki z pobytu stałego

Sposób działania w celu wymeldowania dorosłego dziecka z pobytu stałego w naszym mieszkaniu zależy od tego, co jest powodem naszej decyzji. Jeżeli mamy do czynienia z sytuacją, gdy syn lub córka wyprowadzili się od nas i nie dopełnili formalności związanych z przemeldowaniem, możemy działać na dwa sposoby. Po pierwsze, pełnoletnie dziecko może udzielić nam pełnomocnictwa do złożenia wniosku o wymeldowanie w jego imieniu. Mając pisemne upoważnienie dorosłego syna (córki), sprawę załatwimy najszybciej. W przypadku natomiast gdy nie posiadamy pełnomocnictwa, gdyż dziecko nie jest w stanie lub nie chce go nam udzielić, mamy możliwość złożenia wniosku we własnym imieniu. W tej sytuacji gmina przeprowadzi czynności sprawdzające, aby ustalić, czy dziecko rzeczywiście opuściło dotychczasowe miejsce zamieszkania i w przypadku potwierdzenia okoliczności faktycznych dokona wymeldowania. Analogicznie gmina postąpi, jeżeli poweźmie informację o zmianie adresu naszego dziecka, nawet bez składania jakiegokolwiek wniosku. Organ gminy może bowiem w przedmiotowej sprawie działać z urzędu.

Odpowiednie postępowanie kształtuje się inaczej, jeżeli naszym zamiarem jest nie tylko wymeldowanie dorosłego dziecka z pobytu stałego, ale też zmuszenie go do opuszczenia naszego mieszkania. W takim przypadku w pierwszej kolejności należy zająć się kwestią uzyskania sądowego nakazu opuszczenia lokalu. Dopiero dysponując orzeczeniem sądowym o eksmisji możemy skutecznie wnioskować o wymeldowanie pełnoletniego dziecka, które nadal z nami mieszka i odmawia wyprowadzki.

Wymeldowanie pełnoletniego dziecka z mieszkania

Warto pamiętać, że zameldowanie i wymeldowanie są czynnościami o charakterze ewidencyjnym i rejestrowym. Adres naszego zameldowania nie wiąże się z prawem rzeczowym czy obligacyjnym, które przysługuje nam względem danego mieszkania. Jeżeli pełnoletnie dziecko opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego i nie dopełni obowiązku wymeldowania się, gmina zobowiązana jest do dokonania wymeldowania. Decyzja w sprawie wydawana jest przez właściwy organ gminy z urzędu lub na wniosek. Okoliczności, w postaci opuszczenia miejsca stałego pobytu oraz zaniechania wymeldowania przez wyprowadzającego się, są wystarczające, aby organ wydał decyzję o wymeldowaniu.

Kiedy wymeldowanie dziecka z pobytu stałego jest uzasadnione?

Wymeldowanie dziecka z pobytu stałego należy uznać za uzasadnione, kiedy syn lub córka już z nami nie mieszkają albo zgodnie z prawem mieszkać nadal nie mogą.

Główną przesłanką wymeldowania pełnoletniego dziecka z mieszkania jest trwałe opuszczenie przez nie lokalu. Okres zamieszkiwania pod innym adresem powinien być wystarczająco długi, aby stwierdzić, że zamiarem naszego dziecka była wyprowadzka. Jest to kwestia ocenna, jednak w orzecznictwie wskazuje się, że z taką sytuacją mamy do czynienia np. w przypadku, gdy dana osoba nie przebywa w lokalu od kilku lat lub przyjeżdża do niego włącznie okazjonalnie.

Upływ czasu nie jest natomiast wymagany, jeżeli nasz syn (córka) złoży wyraźne oświadczenie, że wyprowadza się z mieszkania i nie będzie już ono miejscem jego (jej) pobytu. O rezygnacji pełnoletniego dziecka z przebywania w naszym mieszkaniu może również świadczyć dane zachowanie np. wynajęcie przez niego innego lokalu. Oceniając możliwość wymeldowania, urzędnik weźmie pod uwagę wyrażenie woli przez nasze dziecko, także w sposób dorozumiany. Nie ma zatem przeszkód, aby do wniosku o wymeldowanie załączyć odpis umowy najmu, wiadomości wysłanej przez syna lub córkę, które w sposób wyraźny wskazują na wolę dziecka, aby swoją aktywność życiową skoncentrować w innym miejscu.

Jak wyrzucić z mieszkania dorosłe dziecko?

Zmuszenie pełnoletniego dziecka do wyprowadzki możliwe jest wyłącznie po przeprowadzeniu postępowania sądowego o nakazanie opuszczenia lokalu. Z powództwem o eksmisję może wystąpić każdy współlokator, jeżeli dorosłe już dziecko dopuszcza się rażąco nagannego postępowania i tym samym uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie. Istotnym elementem pozwu jest przedstawienie sądowi dowodów potwierdzających negatywne zachowania syna lub córki. W tym celu możemy przedłożyć zdjęcia, nagrania, dokumenty lub posłużyć się zeznaniami świadków – innych współlokatorów lub sąsiadów. W przekonaniu sądu dla dobrego umotywowania naszego stanowiska niezwykle pomocna może okazać się pomoc profesjonalnego pełnomocnika. Wygranie sprawy wiąże się z uzyskaniem orzeczenia o nakazaniu opuszczenia lokalu.

Jeśli dojdzie do sytuacji, że pełnoletnie dziecko odmawia wyprowadzki, pomimo istnienia prawomocnego orzeczenia sądu, możemy skorzystać z pomocy komornika sądowego, który przeprowadzi eksmisję. W pierwszej kolejności komornik wezwie uciążliwego współlokatora do dobrowolnego opróżnienia pomieszczenia w wyznaczonym terminie. Jeżeli pismo nie poskutkuje, komornik przeprowadzi niezbędne czynności i, mówiąc kolokwialnie, „wyrzuci” pełnoletnie dziecko z mieszkania. Rzeczy należące do eksmitowanego zostaną usunięte przez komornika i następnie oddane w nowym miejscu zamieszkania.

Zwykle osobom eksmitowanym przysługuje tymczasowe pomieszczenie wskazane przez gminę. Komornik będzie musiał się wstrzymać z wykonaniem eksmisji do czasu wskazania stosownego lokalu przez gminę bądź otrzymania informacji, że żadne mieszkanie zastępcze danej osobie nie przysługuje. W tym drugim przypadku uciążliwy lokator zostanie przeniesiony do stosownego ośrodka pomocy społecznej w postaci noclegowni czy schroniska dla osób bezdomnych. Procedura może zostać jednak przyspieszona, jeżeli wskażemy odpowiednie pomieszczenie, do którego będzie można eksmitować daną osobę. Komornik nie będzie również wstrzymywać się z dokonaniem czynności, jeśli eksmitowany posiada tytuł prawny do innego lokalu bądź pomieszczenia, w którym mógłby zamieszkać.

Czy można wymeldować kogoś bez jego zgody?

Z uwagi na charakter ewidencyjny zameldowania postępowanie meldunkowe może toczyć się bez wniosku i zgody osoby, której dotyczy.

Zdecydowanie można więc wymeldować kogoś bez jego zgody. W tym celu należy złożyć w gminie stosowny wniosek. Jeżeli dotyczy on innej osoby, organ przeprowadzi postępowanie wyjaśniające. W przypadku, gdy dojdzie do ustalenia, że dana osoba rzeczywiście nie przebywa pod danym adresem lub została przez sąd pozbawiona takiego uprawnienia, zostanie wydana decyzja o wymeldowaniu.

Jak wymeldować dorosłe dziecko?

W celu wymeldowania dorosłego dziecka powinniśmy złożyć wniosek w urzędzie gminy o wydanie stosownej decyzji. Jeżeli wniosku o wymeldowanie nie złożyła osoba zmieniająca miejsce zamieszkania bądź jej pełnomocnik, gmina przeprowadzi postępowanie wyjaśniające. Jego celem jest ustalenie, czy dorosłe dziecko rzeczywiście opuściło mieszkanie, czy wyprowadzka ma charakter stały oraz czy była dobrowolna. Organ przychyli się do wniosku o wymeldowanie dorosłego dziecka, jeżeli faktycznemu jego przebywaniu pod innym adresem towarzyszy wola opuszczenia naszego mieszkania i zamiar przeprowadzki. Nowe miejsce pobytu naszego syna lub córki powinno stanowić nowe, trwałe centrum życiowe, a okoliczności faktyczne towarzyszące przeprowadzce potwierdzać wolę zmiany miejsca zamieszkania.

Sytuacje, gdy pełnoletnie dziecko nie może zgodnie z prawem nadal zamieszkiwać w naszym mieszkaniu, są traktowane na równi z dobrowolnym opuszczeniem przez nie lokalu. Z takimi przypadkami mamy do czynienia, gdy wydany został nakaz eksmisji, zameldowany odbywa karę pozbawienia wolności, orzeczono nakaz opuszczenia lokalu lub zakaz zbliżania się do członków rodziny. Przedłożenie stosownego odpisu orzeczenia pozwoli urzędnikowi na dokonanie wymeldowania dorosłego dziecka.

Źródła:
1. Ustawa z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności - Dz.U. 2010 nr 217 poz. 1427